Blog Personal fundado el 9 de Enero 2006, por:

Blog Personal fundado el 9 de Enero 2006, por:
¡Viva la Libertad de Expresión!

lunes, 28 de mayo de 2007

Posible alcalde do Bipartito en Ares


"A Voz de Chanteiro" fai unhas datas, xa mostraba un bo olfacto cando auguraba o que podería ser o recambio e substitución necesaria no Concello.
Noraboa e parabéns a veciñanza de Ares, que fixo un bo esforzo para impoñerse, aínda que sexa con pequeno marxe, a unha maioría caciquil de fondo arraigamento na vila dende tempos atrás.
E con moitas reminiscencias feudais, que se viron incrementadas co poder franquista. Dicimos na vila, porque nas parroquias de Cervás e Caamouco xa respírase doutro xeito e aí están os resultados dás furnas para demostralo.

As novas incorporacións de xente que fixo aumentar o censo, tampouco quizais traian aires aperturistas, porque tratase mais ben de clases privilexiadas (compran pisos de moitos quilos), a quen os rexedores caciques outorgan prebendas e facilidades con tal de conseguir eses votos para a súa causa.

Por iso é máis importante este trunfo dás listas progresistas PSdG-PSOE e BNG que están condenadas a entenderse, polo ben do pobo.

Experiencia xa teñen de etapas anteriores, do funcionamento doutros concellos e da propia Xunta de Galicia.
¡Pois adiante!. ¡¡Non nos defraudedes!!
** Ide pensando, para facer máis **

miércoles, 23 de mayo de 2007

Llegó a Ares la ciberpolítica y videocracia


Estamos en los últimos días de campaña y los candidatos tratan de arañar hasta el último voto.
Hemos constatado que esta ha sido la campaña con más información y opinión usando
las nuevas tecnologías de la información y comunicación en este Concello, como en todos en general.




La ciberpolítica se desarrolla con paso lento pero firme en un camino sin retorno a la manera de entender la política, tal y como se hacía sólo dos o tres años atrás.

En plena campaña electoral para las municipales del día 27, los candidatos apuran todas sus posibilidades, y la red es este año una de las opciones con más devotos tanto por la facilidad para llegar a los votantes como por la cercanía que permite y, sobre todo, por la rapidez con la que llegan los mensajes.
Basta con entrar en su página web para acceder a su programa electoral, a sus propuestas e incluso al blog personal del candidato, un lugar en principio ideal para dejar constancia de nuestras opiniones.

Aunque no todas las formaciones políticas usaron estas tecnologías, podemos constatar que se abrieron algunos Blogs personales de los candidatos y sus partidos a nivel local.
Algunos editaron Videos en DVD y también colgados de YouTube.
Se hicieron proyecciones virtuales de las promesas electorales y hubo participación en Foros y Webs.
Fue un buen comienzo y salud democrática el empleo de estos sistemas. ¡ Lástima! que cumplidos sus objetivos con las elecciones, se cierren ya o no se atiendan estes útiles medios de comunicación con los ciudadanos.

La Campaña MunicipAres 2007, tuvo tambien su coña y show drama-humorístico con el "Affaire de los Hermanos Cendán" y que mereció la atención de diversos medios de comunicación locales, regionales y estatales ( Cadena SER, El País, El Mundo, La Vanguardia, "Espejo Público" de Antena-3 TV, y algún "Tomateo" más ).

¡¡Era la guinda que nos faltaba para completar esta campaña!!

jueves, 17 de mayo de 2007

Si los gemelos pactaran, el Alcalde de Ares sería Luis Cendán

Sigue la coña a nivel estatal y local.
El Nano Listo y el Otro, amenizan la Campaña Electoral, según crónica de "El País".

Y la "Revista FerrolHoy" presenta los gemelos Cendán como dos pistoleros del Oeste ante la imagen de un Ayuntamiento que se anuncia como "Casa Cendán,*Os Nanos*: cafés, vinos, comidas y políticas caseras".

Despues del paso dado, con todo el drama familiar detrás, solamente Luis podría rentabilizar el posible pacto entre ámbas candidaturas, caso de sumar una mayoría. Aunque la suya fuese la que tuviera peores resultados.
Es el que se juega el todo por el todo. El que promovió la escisión por su ambición y es lógico que siga con su empeño hasta el final. El pulso lo debe ganar él o ninguno.


La Vanguardia se hace eco nuevamente del caso de "Los gemelos de Ares que compiten por la Alcaldía" en partidos distintos pero de la misma raíz.
En el artículo del diario catalán "La guerra de los gemelos gallegos en Ares" se dice que: El alcalde Manuel Cendán no descarta negociar con su gemelo: "Yo estoy dispuesto a pactar lo que sea en función del resultado, pero confío en que no haga falta".
El culebrón ya fue bastante ventilado y quedan pocos días para llegar al acto final.
El desenlace, como en los dramas clásicos, será el día 27.
Pero dos días antes, como una premonición, y coincidiendo con las elecciones municipales/autonómicas en nuestro país, Notro Films estrenará "2 RIVALES CASI IGUALES", película que se estrenará el próximo 25 de mayo. Una comedia crítica y ácida sobre la política en la que, a veces, las apariencias engañan.

Sipnosis:
En una época en la que las diferencias en política, cada vez se estrechan más y más y la gente comprende cada vez menos a los políticos, un “pequeño” suceso va a desestabilizar el tranquilo devenir diario de este hermoso paraje en particular y, por extensión, del paraje nacional…
Si ya el país se encuentra confundido ante la oferta política existente, el decidir entre dos hermanos gemelos, aparentemente iguales, no se lo va a facilitar.
¿Son iguales? Se pregunta la gente: ¿Su oferta no es la misma? ¿Los mismos perros con diferentes collares?.Esta es la historia, comedia coral, crítica y ácida con la política, con grandes sentimientos, en la que a veces las apariencias engañan…

jueves, 3 de mayo de 2007

¿Hai un pacto para a corrupción? - De forma tácita, poderiamos dicir que si.


¿Hai un pacto para a corrupción?
De forma tácita, poderiamos dicir que si.


O que non hai é un pacto contra a corrupción.
Polo que semánticamente, a unha oración negativa virtualmente oponse expresamente unha afirmativa.

Todos recordamos a acusación que Pascual Maragall largou a CIU: "o que vostedes teñen é o problema do 3 por cento". Que en moitos lugares esta porcentaxe elévase máis que a o cubo.

Xa nos primeiros tempos da democracia, empregáronse as comisións sobre o urbanismo para financiar aos partidos políticos. Por aquela época os militantes aínda tiñan ideais, crían na utopía e desexaban cambiar unha sociedade que saía do túnel da ditadura.
Pero a corrupción chegou tamén aos partidos.Os partidos xa non se nutriron de xente que loitou pola democracia e as liberdades. Se fixo unha entrada masiva de oportunistas e "cambia chaquetas" sen ideal algún, que vían na política unha forma de medrar e situarse.
Entón as comisións pasan xa ao bagaxe do persoal. Enriquecemento fácil. Se inventa o "Pelotazo". O mesmísimo ministro Solchaga o fomenta.

Agora o "Pelotazo" está xa legalmente? recoñecido como unha operación económica que produce unha gran ganancia fácil e rápida, unha operación puramente especulativa. Grazas a moitos granuxas, concelleiros, asesores xurídicos de urbanismo e empresarios traficantes de chan. A nobre disciplina da planificación do desenvolvemento das cidades foise convertindo en materia baixo sospeita e campo de cultivo municipal de todo tipo de bellaquerías e vilezas, precisamente por recalcificar os terreos como urbanizabeis.
Ata a Real Academia Española non tivo máis remedio que incluír unha nova acepción,a cuarta, á palabra "Pelotazo". Fíxoo no seu avance da vixésima terceira edición.

Ademais, está ben visto e admirado por parte da "papanatería".
Do mesmo xeito que se admira tamén aos que van contar "cousas" nos programas lixo e do tomateo da TV. Son os "famosos" de agora, os "listos", os do "pelotazo", "gansters" e "traficantes".
Son os exemplos e modelos a seguir..... Quo vadis?, masa de espectadores papanatos.

Os partidos que non cheiran poder son os que denuncian os casos. Os que o teñen, aspiran ou son alternativa, ... calan. Existe como un pacto de honor: "Hoxe por ti, e mañá por min".

Os escándalos de urbanismo que estamos coñecendo neste tempo son a consecuencia da magnitude e extensión dos poderes públicos de que gozan os electos locais, de o financiamento dos partidos políticos e dun clima xeneralizado no que o diñeiro, o poder e a notoriedade campan ás súas anchas, sen límites e sen controis, polo que se ve, eficaces.

Quen elimina a tentación refolle o pecado, ¿non sería pois bo, retomar o asunto e establecer por consenso unhas normas de conduta dos cargos públicos, unha vixiada transparencia das súas contas bancarias, unha especial atención aos sospeitosos enriquecementos súbitos, e todos os mecanismos existentes e de comprobada eficacia para loitar contra a corrupción?
E se metemos no mesmo saco de bos propósitos a sempre aprazada reforma do financiamento dos partidos políticos para que nunca se vexan obrigados a botar man de mecanismos espurios para subsistir, creo que nos quedaría a faena redonda.

Sempre pensamos que na dereita cabía de todo. Só lles une intereses, carecen de ideais para traballar por unha sociedade máis xusta.
Pero a traxedia alcanza aos progresistas, ás chamadas esquerdas que en teoría debesen ser as decentes e cremos que o son ata que tocan poder.
A historia recente confírmao, ¡miúdos pelotazos!, ... e todos a tapar, encubrir, que non se saiba, ..... É a corrupción con tapadeira.
Cando aquí o que debese é lucir a transparencia. Ao menor indicio expulsión, limpeza, ...., porque se non, nos contaminamos.
Xa sabemos o das mazás podrecidas.

Non queremos ser catastrofistas, pero isto é o máis doloroso. Que alcance a corrupción aos que confiamos para transformar e facer unha sociedade máis xusta e equilibrada.

É coma se cometese un delito un da nosa familia. Amólanos e doe máis que si fóra outra xente, da que xa non esperabamos nada.
É por iso polo que se lles pide que: ¡Non nos fallen!!

A detención da Pantoja, pode ser unha simple distracción.